Reflectieblogs

Paddenstoel

Het was een lange, droge zomer geweest. En hoewel de dagen korter werden, deed het niet me vermoeden dat die zo snel over zou zijn. Tot tijdens een wandeling door het bos achter ons huis me ineens de herfst bekroop. Het was meer een gevoel dan een observatie, maar onmiskenbaar herfst. En toen de week erna het weer omsloeg, er bladeren vielen en ik paddenstoelen spotte, wist ik het zeker: de zomer was voorbij.

Wolk

Eenzelfde gevoel herinner ik me van één van mijn banenwissels. Vol goede moed was ik begonnen in de nieuwe organisatie. Het was volop zomer. Ik dronk kennismakingskoffie met de nieuwe collega’s, we zaten op terrassen en we profiteerden na een teamdag van een heerlijke zomeravond. Niet dat alles makkelijk was, maar ik genoot van de nieuwe uitdagingen. Zelfs een lopende rechtszaak die ik moest overnemen kon mijn goede gemoed niet bederven. Ik had nog die zalige eerste honderddagen-afstand waardoor ik me emotioneel weerbaar voelde. Tot ik op een dag van mijn wolk donderde.

Onderhuids

Het leek of in één klap de zomer voorbij was. Alsof met het korten van de dagen oude spoken uit de schaduwen kwamen. Klachten en onopgeloste conflicten schoten als paddenstoelen uit de grond. Steeds meer oud zeer uit de organisatie werd onthuld. Waar de weerstand aanvankelijk aftastend was, bijna beleefd nog, werd die nu ronduit schadelijk. Patronen van destructief leider- en medewerkerschap werden zichtbaar en richtten zich tegen mij, de zoveelste leider in een paar jaar tijd. Bovengronds en onderhuids. De herfst bekroop me niet - de winter overviel mij. Ik vond het echt moeilijk. Lag er wakker van.

Volhouden

Rationeel wist ik wat me gebeurde, ik kon patronen en gedrag duiden en wist wat te doen. Erop ingaan, dialoog voeren, luisteren. Grenzen stellen aan schadelijk gedrag. Me niet uit de tent laten lokken. Mensen steunen waar mogelijk, slecht nieuwsgesprekken voeren waar nodig. Volhouden. Het is gelukt, we zijn door die lastige periode heen gekomen. Samen met mijn (nieuwe) MT, mijn coach, mijn bestuur en mijn partner thuis. Zonder hen had ik het niet volgehouden. Want emotioneel vond ik het zwaar. Deed ik de juiste dingen? Kon ik dit wel? Was ik wel de juiste persoon voor deze baan? Door te blijven reflecteren en bij mijn eigen missie en waarden te blijven kon ik, met steun en stap voor stap, het vertrouwen herstellen. Zowel in mij als leider als in mezelf. En zag ik de lente en uiteindelijk de zomer aanbreken.

En jij?

Ben jij ook begonnen aan een nieuwe uitdaging? Of zie je een grote verandering aankomen? Dan herken je misschien dat gevoel: dat niet alles is of wordt als je hoopte, of kon overzien. Dat wil niet zeggen dat jij niet de juiste leider bent voor deze baan. Het wil zeggen dat je meer dan ooit moet vertrouwen op je bronnen: je talenten, je missie, de mensen om je heen, misschien wat extra hulp. En trouwens – dat is een goed idee voor iedere leider. Blijf reflecteren en leren. Zodat je de beste leider blijft voor jouw opdracht. Oók als het even tegenzit.

En wil jij als ervaren culturele leider uitwisselen en reflecteren op dit soort uitdagingen? Neem dan deel aan De Kunst van het Leiden Live. Meld je hier aan voor de eerstkomende editie.