Reflectieblogs

Verslavingsgevoelig 

Ik ben niet zo verslavingsgevoelig. Ik rook niet. Ik drink met mate en áls ik al loten bezit, dan heb ik die gekocht voor de sportvereniging van één van mijn zoons. Als je mijn blogs af en toe leest, dan weet je dat ik graag wandel en in de natuur ben. Je zult mij dan ook niet zo snel in een casino vinden. Het enige casinospel dat ik wél interessant vind, is pokeren.

Draagvlak?

Pokeren lijkt veel op het bedrijven van politiek in organisaties en teams. In teams worden de beslissingen vaak genomen door een autocratisch leider die alles overziet en daardoor het beste besluit denkt te nemen. Het nadeel is, dat het team in zo’n besluit niet gehoord wordt. Aan het andere uiterste van het spectrum gaan leiders en teams juist voor consensus. Ook daar kleven nadelen aan: Consensus bereiken kost meestal veel tijd, als er al besloten wordt. Dat is dan ook de reden dat mensen het consensusmodel als obstakel zien, bijvoorbeeld bij zelfsturing. “Het werkt niet!” horen we dan. Is het autocratisch beslismodel dan beter? Niet per se. De vraag is in beide gevallen of je echt draagvlak hebt, of dat er stiekem toch nog andere meningen zijn. Welke andere varianten liggen er op het besluitvormingsspectrum?

Minderheid

Delegatiepoker laat zien welke andere besluitvormingsvormen er mogelijk zijn. Op de kaarten in het spel staan verschillende gradaties van delegeren, van helemaal niet (autocratisch besluit) tot volledig (het besluit overlaten aan het team). Het team waarmee ik dit spel eens speelde, had het consensusmodel hoog in het vaandel. Toch waren ze niet tevreden over hoe besluiten tot stand kwamen. Of ze voelden zich toch overvallen, of een minderheid was het er heimelijk niet mee eens. Om ze uit te dagen, heb ik de consensuskaart uit het spel weggenomen. In het begin was men enigszins verbijsterd dat die niet getrokken kon worden. Maar gaandeweg zagen de teamleden nieuwe mogelijkheden. Cruciaal bleek, dat iedereen gehoord wilde worden, ongeacht door wie of wat uiteindelijk besloten werd. Vaak is de consent kaart een goede optie: iedereen wordt betrokken in het meerderheidsbesluit door het te verrijken met de wijsheid van de minderheid.

En jij?

Hoe besluit jij? Ben je een autocratisch beslisser of zoek je consensus? In beide gevallen kan de methode van Lewis Deep Democracy je helpen het besluit te verbeteren. Met slechts enkele vragen zorg je ervoor dat echt iedereen gehoord wordt, zonder uitputtende discussies. Als er een (meerderheids-)voorstel is, kun je eerst vragen of er nog andere ideeën zijn. Vervolgens vraag je wie zich enigszins herkent in dit nieuwe voorstel. Zijn er nu meer opties? Laat de groep dan stemmen. Als laatste vraag je degenen die een minderheidsstem hadden uitgebracht, wat zij nodig hebben om met het meerderheidsbesluit mee te gaan. Voeg hun wijsheid toe aan het besluit en stem opnieuw. Laat je verrassen: je hebt nu echt draagvlak gecreëerd!

Wil je meer weten over deze methode? Lees hier dan verder: Deep Democracy